ZOMERVROUW
Bangor 2003
Bangor in Wales
In 2003 ben ik een weekend in Bangor geweest om mijn oudste dochter op te halen na een half jaar stage aan de universiteit in deze plaats.
Hoewel ik het vliegen minder prettig vond, heb ik een fantastisch weekend gehad met mooi lenteweer.
Bangor is een klein universiteitsstadje.
Gelegen aan de kust en aan de rand van een groot natuurgebied:
Snowdonia, een ruige bergachtige omgeving.
Het telt ongeveer 18.000 inwoners, waarvan 8000 studenten zijn(!), afkomstig uit alle werelddelen.
In de omgeving wordt het stadje dan ook wel "City of learning" genoemd. Bovenop een grote heuvel domineert het universiteitsgebouw, wat regelrecht uit een Harry Potter-verhaal zou kunnen komen.
Er wordt zowel Engels als Welsh gesproken en veel wordt dan ook tweetalig gepresenteerd: verkeersborden, plaatsnamen, folders, noem maar op.
Mijn ervaring met de bevolking, zowel tijdens het reizen als tijdens mijn verblijf in Bangor, is positief. Men is vriendelijk en behulpzaam!
Vanaf het moment van aankomst heb ik mooi, soms bijna warm lenteweer gehad. Heerlijk dus om rond te wandelen en veel te zien. De eerste dag bestond vooral uit wat rondkijken in het stadje en bijkomen van de reis!
De volgende dag zijn we met de bus naar een dorpje in de buurt gegaan, van waaruit we de wandeling zouden maken naar de Aber Falls.
Een hoge waterval, die uitmondt in vele kleine stroompjes in het dal. Het was een pittige wandeling, die heuvel op, heuvel af ging. Al mijn (luie) spieren zijn dus goed aan het werk gezet :) Halverwege de route kon je kiezen tussen het gewone pad en het avonturenpad, we kozen voor het laatste.
Het betekende wel wat meer klimwerk en goed opletten, waar je je voeten zette, maar het was ruimschoots de moeite waard!
Opvallend was de wind in het dal, die op sommige plekken meer op storm leek, waarna je bij wijze van spreken de hoek omging en weer terecht kwam in bijna windstil, zomers weer.
Bij Aber Falls hebben we een tijdje zitten genieten van dit prachtige natuurgeweld. Helaas lag de temperatuur bij de waterval tegen het vriespunt, dus uiteindelijk hebben we verkleumd weer het zonnetje opgezocht.
Als je goed kijkt op de foto's van deze waterval, zie je links en rechts van de stroom dan ook stukken ijs op de rotsen liggen.
Op de terugweg zijn we gewoon over het pad gegaan: zonnetje en wind lekker in de rug.......
Aan het eind van de wandeling hebben we in een cafeetje lekker warme chocolademelk gedronken om daarna weer de bus terug naar Bangor te nemen.
's Avonds zouden we uit eten gaan, maar dat is enigszins een teleurstelling geweest. Engeland schijnt niet echt een "uit eten gaan"-cultuur te hebben, zoals wij dit in Nederland kennen. We zijn naar The Greek gegaan, maar erg druk was het er niet, de bediening was traag en de kaart beperkt tot maar enkele gerechten. En duur!!!!
Het restaurant bestond uit twee gedeeltes: een klein open restaurant boven met weinig tafeltjes en daaronder een café-gedeelte, waar live-muziek gegeven werd. Hierdoor kreeg het geheel toch iets levendigs.
Zondag zijn we naar de pier gegaan, een mooie wandeling door de straten van Bangor naar beneden, waar een bijna Efteling-achtige pier lag. Heel pittoresk dus! Aan het einde van deze pier stond een knus ingerichte tearoom, waar we heerlijk koffie hebben gedronken met een stuk Bakewel tart, een specialiteit uit de streek.
Daarna de laatste boodschappen voor het avondeten, want supermarkten zijn in Bangor zondags gewoon open. Ik weet niet of dit voor heel Engeland geldt.
Tja en toen werd het toch tijd om alles te gaan inpakken voor de reis van de volgende dag. Veel moest er achter gelaten worden en nog waren de koffers topzwaar.
Na het eten zijn we nog maar een keer naar The Greek gegaan, maar nu naar het café-gedeelte. (We hebben niemand in het restaurant zien zitten....)
Maandagochtend zijn we voor de laatste keer nog even het stadje ingegaan, wat souveniertjes gekocht en een kopje koffie gedronken. En toen brak toch echt het moment van vertrekken aan! Zeulend met de koffers richting station, gelukkig ging dit heuvel af, maar desondanks ging dit in etappes van steeds weer 5 meter vooruit en dan even rusten.
Verder verliep de reis voorspoedig tot aan Liverpool, hier was het even rennen om de bus naar het vliegveld te halen. Mijn koffer was loodzwaar en had de neiging om steeds weer uit balans te raken, waardoor hij op zijn kant viel. Hier heb ik echt even flink gefoeterd op dat ding, waarna een vriendelijke Engelsman de koffer voor mij optilde en naar de bus bracht.
Lekker op tijd op het vliegveld aangekomen, konden we, na het inchecken en dus verlost van de koffers, even rondlopen en bij een gezellige bar wat drinken.
Vanuit de bar hadden we een mooi uitzicht op het vliegveld en er landde een vliegtuig van RyanAir, dat er zo grappig uitzag, dat ik er een foto van gemaakt heb. Met deze foto wordt ook onderstaande dia-serie afgesloten.
Hoewel ik het vliegen minder prettig vond, heb ik een fantastisch weekend gehad met mooi lenteweer.
Bangor is een klein universiteitsstadje.
Gelegen aan de kust en aan de rand van een groot natuurgebied:
Snowdonia, een ruige bergachtige omgeving.
Het telt ongeveer 18.000 inwoners, waarvan 8000 studenten zijn(!), afkomstig uit alle werelddelen.
In de omgeving wordt het stadje dan ook wel "City of learning" genoemd. Bovenop een grote heuvel domineert het universiteitsgebouw, wat regelrecht uit een Harry Potter-verhaal zou kunnen komen.
Er wordt zowel Engels als Welsh gesproken en veel wordt dan ook tweetalig gepresenteerd: verkeersborden, plaatsnamen, folders, noem maar op.
Mijn ervaring met de bevolking, zowel tijdens het reizen als tijdens mijn verblijf in Bangor, is positief. Men is vriendelijk en behulpzaam!
Vanaf het moment van aankomst heb ik mooi, soms bijna warm lenteweer gehad. Heerlijk dus om rond te wandelen en veel te zien. De eerste dag bestond vooral uit wat rondkijken in het stadje en bijkomen van de reis!
De volgende dag zijn we met de bus naar een dorpje in de buurt gegaan, van waaruit we de wandeling zouden maken naar de Aber Falls.
Een hoge waterval, die uitmondt in vele kleine stroompjes in het dal. Het was een pittige wandeling, die heuvel op, heuvel af ging. Al mijn (luie) spieren zijn dus goed aan het werk gezet :) Halverwege de route kon je kiezen tussen het gewone pad en het avonturenpad, we kozen voor het laatste.
Het betekende wel wat meer klimwerk en goed opletten, waar je je voeten zette, maar het was ruimschoots de moeite waard!
Opvallend was de wind in het dal, die op sommige plekken meer op storm leek, waarna je bij wijze van spreken de hoek omging en weer terecht kwam in bijna windstil, zomers weer.
Bij Aber Falls hebben we een tijdje zitten genieten van dit prachtige natuurgeweld. Helaas lag de temperatuur bij de waterval tegen het vriespunt, dus uiteindelijk hebben we verkleumd weer het zonnetje opgezocht.
Als je goed kijkt op de foto's van deze waterval, zie je links en rechts van de stroom dan ook stukken ijs op de rotsen liggen.
Op de terugweg zijn we gewoon over het pad gegaan: zonnetje en wind lekker in de rug.......
Aan het eind van de wandeling hebben we in een cafeetje lekker warme chocolademelk gedronken om daarna weer de bus terug naar Bangor te nemen.
's Avonds zouden we uit eten gaan, maar dat is enigszins een teleurstelling geweest. Engeland schijnt niet echt een "uit eten gaan"-cultuur te hebben, zoals wij dit in Nederland kennen. We zijn naar The Greek gegaan, maar erg druk was het er niet, de bediening was traag en de kaart beperkt tot maar enkele gerechten. En duur!!!!
Het restaurant bestond uit twee gedeeltes: een klein open restaurant boven met weinig tafeltjes en daaronder een café-gedeelte, waar live-muziek gegeven werd. Hierdoor kreeg het geheel toch iets levendigs.
Zondag zijn we naar de pier gegaan, een mooie wandeling door de straten van Bangor naar beneden, waar een bijna Efteling-achtige pier lag. Heel pittoresk dus! Aan het einde van deze pier stond een knus ingerichte tearoom, waar we heerlijk koffie hebben gedronken met een stuk Bakewel tart, een specialiteit uit de streek.
Daarna de laatste boodschappen voor het avondeten, want supermarkten zijn in Bangor zondags gewoon open. Ik weet niet of dit voor heel Engeland geldt.
Tja en toen werd het toch tijd om alles te gaan inpakken voor de reis van de volgende dag. Veel moest er achter gelaten worden en nog waren de koffers topzwaar.
Na het eten zijn we nog maar een keer naar The Greek gegaan, maar nu naar het café-gedeelte. (We hebben niemand in het restaurant zien zitten....)
Maandagochtend zijn we voor de laatste keer nog even het stadje ingegaan, wat souveniertjes gekocht en een kopje koffie gedronken. En toen brak toch echt het moment van vertrekken aan! Zeulend met de koffers richting station, gelukkig ging dit heuvel af, maar desondanks ging dit in etappes van steeds weer 5 meter vooruit en dan even rusten.
Verder verliep de reis voorspoedig tot aan Liverpool, hier was het even rennen om de bus naar het vliegveld te halen. Mijn koffer was loodzwaar en had de neiging om steeds weer uit balans te raken, waardoor hij op zijn kant viel. Hier heb ik echt even flink gefoeterd op dat ding, waarna een vriendelijke Engelsman de koffer voor mij optilde en naar de bus bracht.
Lekker op tijd op het vliegveld aangekomen, konden we, na het inchecken en dus verlost van de koffers, even rondlopen en bij een gezellige bar wat drinken.
Vanuit de bar hadden we een mooi uitzicht op het vliegveld en er landde een vliegtuig van RyanAir, dat er zo grappig uitzag, dat ik er een foto van gemaakt heb. Met deze foto wordt ook onderstaande dia-serie afgesloten.